Jij komt thuis met friet. Friet, man. Het nationale troostvoedsel. Je verwacht een glimlach, misschien zelfs een knuffel. Wat je krijgt: een zucht, een frons, en het geluid van iemand die diep nadenkt over emigreren zonder jou.

En jij denkt: Wat heb ik nou weer gedaan?

Waarschijnlijk? Niks. Maar niets doen is soms precies het probleem.

Kijk. Vrouwen zijn geen mysterieuze wezens die uit het niets chagrijnig worden. Er is altijd iets. Misschien is ze moe. Misschien heeft ze honderd dingen op haar to-do lijst. Of misschien had ze gewoon gehoopt dat jij eens zou vragen: “Hoe gaat het écht met je?”

Dat frietje is lief, maar wat ze nodig heeft is jou. Jouw aandacht. Jouw interesse. Niet je snackbarstrategie.

Wat kun je doen?

• Vraag: “Wil je even klagen of een knuffel?” (Serieus, deze zin werkt.)
• Ga er even naast zitten. Geen telefoon. Geen oplossingen. Gewoon jij.
• Herinner jezelf: chagrijnig betekent niet dat jij gefaald hebt. Het betekent dat zij zich veilig genoeg voelt om zichzelf te zijn.

Kortom: haar bui is niet jouw vijand. Het is een kans. Durf ‘m te pakken.